Etyka zawodu terapeuty zajęciowego

(…) Każdy z nas zastanawia się, jak należy w życiu postępować, jak podejmować słuszne decyzje, co to znaczy być „porządnym” człowiekiem. Historia etyki trwa tak długo jak historia ludzkości. Nie możemy uniknąć obcowania z etyką, gdyż to, co czynimy – lub czego nie czynimy – zawsze może się stać przedmiotem oceny etycznej. Każdy, kto jakkolwiek zastanawia się nad swoimi czynami i zachowaniami, zajmuje się etyką.

Etyka stoi również w centrum terapii zajęciowej, ponieważ terapia zajęciowa, tak samo jak etyka, dotyczy ludzkich działań. Żaden z zawodów nie może obejść się bez etyki, jeżeli ma być odpowiednio wykonywany. Jednak szczególnie istotna jest etyka w zawodach zaufania publicznego oraz zawodach służebnych. Zawód terapeuty zajęciowego jest jednocześnie i zawodem zaufania publicznego, i zawodem służebnym.

Zawód zaufania publicznego jest związany z zasobami i dobrami mającymi duże znaczenie ogólnospołeczne, np. zdrowie i życie (lekarz, terapeuta), wolność (sędzia), bezpieczeństwo (policjant), wychowanie (nauczyciel).

Zawód służebny jest nakierowany na pomoc człowiekowi potrzebującemu, zwłaszcza człowiekowi z dysfunkcjami zdrowia, sprawności i samodzielności.

Myślenie etyczne stanowi integralną część zawodowej orientacji terapeuty zajęciowego, gdyż nadaje sens jego pracy oraz pozwala podejmować w sposób odpowiedzialny decyzje i działania. (…)

W: Aneta Bac (red.) Terapia zajęciowa, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2016, s. 61.